Hoe ik bij magneetveldtherapie kwam
Uit het boek van de arts en wetenschapper dr.med, R. Werner
Voorwoord
De arts dr. med Werner was een bijzonder mens en een bijzondere arts. Hij is begonnen als reguliere arts met alle reguliere kennis maar ook de beperkingen en vooroordelen die bij de studie medicijnen behoren. Het leidt in het algemeen tot het categorisch afwijzen van alles dat niet is geleerd op de universiteit. Je kunt het misschien het ‘not invented here’ syndroom noemen. Alles dat niet door ons is bedacht, kan niet kloppen.
Gezondheid door energie regulatie met magneetvelden
In een gesprek met een arts over elektromagnetische therapie kreeg ik eens als reactie ‘als het werkelijk zou werken had ik het wel geweten’. Dr. Werner reageerde niet zo. Nadat hij de effecten van magneetveldtherapie had gezien, wilde hij weten hoe dat mogelijk was. Hij werd nieuwsgierig. Dankzij zijn nieuwsgierigheid en wetenschappelijke analyses van elektromagnetische velden in de natuur en de mens hebben we nu het unieke PERTH systeem.
Onderstaand artikel is het voorwoord uit zijn boek Gesundheit durch Energie Regulation mit Magnetfeldern, ‘gezondheid door energieregulatie met magneetvelden’.
Rinno Heidstra
De ontdekking van magneetveldtherapie
In 1968 kreeg ik mijn bul om geneeskunde uit te oefenen. Ik werkte 4 jaar in de pathologie, werkte als arts en werd uiteindelijk oor-, neus- en keelarts. Dit werk gaf me veel plezier en ik was er vast van overtuigd dat ik tot mijn pensioen oren zou opereren en “loopneuzen” zou stoppen. Maar zoals zo vaak in het leven, liep alles anders.
In september 1972 kreeg ik een virale infectie en een sinusitis aan beide kanten. Zes weken later had ik gebrek aan eetlust, druk in de rechter bovenbuik met vergroting van de lever, misselijkheid en een enorme terugval in prestaties. Dus ging ik naar de internist en zei: “Hé, ik heb een leverprobleem, waarom kijk je niet even? Vervolgens vonden de gebruikelijke onderzoeken plaats, die enkele maanden duurden, want je kunt een collega niet zomaar afschrijven als arbeidsongeschikt vanwege zo’n triviale zaak.
Dr. Werner kreeg leverontsteking en levercirrose
Na een sinusoperatie in april en een paar weken rust, was ik in juni 1973 weer beter. In de jaren daarna waren er dagen dat ik het heel goed had en dan waren er dagen dat ik erg moe was. Maar de diagnose in mijn geval was: “Er is niets aan de hand! De bloedtesten en de leverpuncties waren onopvallend!”
Toen ik de veertig naderde, dacht ik: “Misschien word je oud, je moet weer meer gaan sporten! Dus begon ik 5 tot 10 km per dag te rennen, wat mijn lever helemaal niet aankon.
Ik moet er erg ziek uitgezien hebben, want op een ochtend weigerde onze zuster de ronde met mij te doen. Eerst wilde ze mijn bloed afnemen. Omdat ze een koppige dame uit Mecklenburg was, kon ik niet anders dan me schikken. Twee uur later zat ik in de operatiekamer om een oor te opereren. Toen ging de telefoon en onze wijkzuster gaf het verzoek van een internist in ons ziekenhuis door: “Alsjeblieft, niet opereren!”.
Ik dacht dat de patiënt ziek was, maar de zieke was ik, zo bleek al snel. Mijn leverwaarden waren vijftig keer te hoog. De vermoedelijke diagnose was acute hepatitis (leverontsteking). Ik moest onmiddellijk naar een infectieafdeling.
Dr. Werner kreeg suikerziekte
Al snel bleek dat ik geen acute virale hepatitis C had, maar chronische agressieve hepatitis C, die al was overgegaan in levercirrose. Ik lag vervolgens zes en een halve maand in het ziekenhuis. Tot overmaat van ramp kreeg ik in juni 1983 insuline-afhankelijke diabetes mellitus terwijl mijn lever werd behandeld. Ik ben toen gestopt met de lopende chemotherapie (Azamun)!
Mijn behandelende artsen waren ontzet. Ze priemden met hun vingers in de richting van mijn bed tijdens de hoofdronde: “Jij bent maar een KNO-arts, de specialisten zijn wij, ga door met de chemo!” waren hun woorden. De hoofdarts ging nog een stap verder en legde me uit hoe lang men met zo’n levercirrose zou kunnen leven. De vooruitzichten waren niet bepaald rooskleurig.
Op dat moment wist ik niet hoe ik mezelf kon helpen, maar ik verklaarde categorisch en uitdagend aan mijn collega’s: “Als ik ga sterven, sterf ik aan mijn ziekte en niet aan uw behandeling!” Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak met deze gewaagde uitspraak. Had ik echt de juiste beslissing genomen? Vanuit het perspectief van vandaag was het de beste beslissing!
In ieder geval kon ik het ziekenhuis onmiddellijk verlaten. Naast levercirrose en diabetes mellitus kreeg ik ook de diagnose “slechte therapietrouw”.
Ik mocht niet meer als KNO-arts werken.
De verhoogde leverwaarden hielden jarenlang aan en er waren tijden dat lopen van meer dan 500 meter voor mij uiterst moeilijk was. Samen met mijn vrouw hield ik daarom in de jaren daarna consulten voor voedingsbegeleiding.
Een leraar Engels brengt hulp!
Op een dag kwam een vrouw naar één van deze consulten en vertelde ons over magneetveldtherapie (MFT). Ze zei dat je er migraine, rugpijn en hoge bloeddruk mee kunt behandelen in een zeer comfortabele thuistherapie.
plichtsgetrouw ´onzin´ aanhoren
Mijn vrouw en ik zaten toen al 34 jaar in de geneeskunde en hadden nog nooit van zoiets gehoord. We waren ook van mening dat als zoiets bestond, we het zouden weten. Deze kennis maakte toen vanzelfsprekend deel uit van de algemene kennis van de geneeskunde. Dus luisterden we plichtsgetrouw naar de wekelijkse verhalen, volgens het motto: het ene oor in en het andere weer uit.
Aangezien rugproblemen zouden moeten verbeteren onder de MFT, hebben we het apparaat aan mijn schoonmoeder gegeven.
Mijn schoonmoeder was toen 81 jaar oud. Ze bezat en beheerde een boerderij in Oost-Pruisen. Zij kon op de voorlaatste reis van de “Gustloff” in januari ‘45 van Pillau naar Denemarken ontsnappen, leefde daar 2 jaar geïnterneerd achter prikkeldraad en was al jaren ziek. Ze leed aan spinale degeneratie, osteoporose, emfyseem bronchitis en hartastma.
De Gustloff was een Duits militair transportschip waarmee mensen Duitsland ontvluchtten. Kort na de vlucht van Werner’s schoonmoeder werd het schip door de Russen tot zinken gebracht in de Baltische zee.
Een AHA ervaring
Mijn schoonmoeder gebruikte het MFT-apparaat drie keer per dag en was binnen 5 dagen volledig pijnvrij! De orthopeed had dat niet kunnen doen in 25 jaar conventionele medische therapie.We reageerden toen op dezelfde manier als veel mensen nu reageren: “Dat kan niet! Dat is gewoon toeval!”
Mijn schoonmoeder was precies 3 weken pijnvrij na het stoppen met de MFT, daarna was alles weer normaal. Op een dag zei mijn vrouw laconiek: “Je kunt nog een tijdje met allerlei artsen discussiëren over de zin en onzin van MFT, maar ik ga zo’n apparaat voor mijn moeder kopen!” Na 5 dagen gebruik van de MFT was mijn schoonmoeder weer helemaal pijnvrij!
Nu wilde ik het precies weten. Was het puur toeval of is er echt iets met MFT? In ieder geval had ik me in 1994 vast voorgenomen om te bewijzen dat magneetveldtherapie onzin was.
Het begin van het serieus nemen van een magnetisch veld
Het was dankzij mijn ruzies dat ik het effect van pulserende magnetische velden begon te bestuderen. De gelukkige omstandigheid waardoor ik zoveel tijd had om te doen was deze: Ik had veel tijd vanwege mijn ziekte.
elektromagnetische straling studeren
Mijn eerste bron van literatuur over MFT was het boek van de alternatieve beoefenaar Karl-Heinz Hanusch. Via de literatuurverwijzingen kwam ik terecht bij Prof. Dr. Fritz Lechner, hoofdchirurg in Garmisch-Partenkirchen. 40 jaar geleden (in de jaren vijftig red.) had hij al botbreuken sneller laten genezen met MFT. Ik heb me toen verder een weg gebaand door de biofysische literatuur van deze wereld en realiseerde me verontwaardigd: iedereen kent en gebruikt MFT, alleen in Duitsland (en Nederland, red.) zijn ze zo verschrikkelijk onwetend!
Natuurlijk hebben we toen zo’n MFT systeem gekocht. Ik behandelde mezelf op alle sterktes, soms tot 30 minuten, hoewel maar 8 minuten werden geadviseerd.
Op een dag kreeg ik na de MFT een zware shock door hypoglykemie, te lage suikerspiegel. Deze suikershock kon alleen veroorzaakt zijn door de behandeling. Het was mijn eerste persoonlijke ervaring dat een geoptimaliseerd magnetisch veld de afgifte van insuline kan verhogen. (Zie hoofdstuk “Diabetes”!)
De diabeet die zijn dagelijkse insulinebehoefte in de loop der jaren kon terugbrengen van 90 IE tot 28 IE ben ikzelf. Mijn schoonmoeder moest ook haar medicijngebruik verminderen. Toen ze 82 jaar oud was, ging ze voor 10 dagen naar het ziekenhuis. Ze ging naar binnen met een medicatie van 3 x 9 tabletten en kwam naar buiten met een dosering van 3 x 1 tablet. De besparing op de eigen bijdragen voor receptkosten bedroeg reeds ongeveer 70 DM per maand. (In Duitsland betaalde je een eigen bijdrage per voorgeschreven medicijn, per recept red.)
Op 88-jarige leeftijd is mijn schoonmoeder rustig ingeslapen, ze is in haar slaap overleden. Ze had zich zeven lange jaren tot 6 weken voor haar dood heel goed gevoeld en was volledig pijnvrij, behalve als het weer omsloeg.
Deze eerste ervaringen in het gezin leidden er vervolgens toe dat mijn vrouw en ik ons steeds intensiever wetenschappelijk met magneetveldtherapie gingen bezighouden. Aangezien de meeste
Het ‘natuurlijke’ PERTH systeem
in Duitsland verkochte MFT-systemen te hoge magnetische velden en niet-fysiologische signaalvormen gebruikten, zijn wij in 1998 begonnen met de ontwikkeling van onze eigen apparaten, geïnspireerd door de hersenfysioloog professor Petzold van de Universiteit van Marburg.
Deze PERTH-systemen maken gebruik van milde magnetische velden met de sterkte en signaalvorm die overeenkomen met de fysiologische omstandigheden van een mens.
0 reacties